Jeg sitter akkurat nå og ser på debatten på NRK om den norske skole. Nok en gang slenges det ut masse gode tanker om hva som skal til for at vi skal få en god skole. Jeg har hørt det før. Mange ganger. Og alltid ender det opp med en debatt om hvordan skal vi få nok gode lærere og gode nok lærere. Vi må styrke lærerutdannelsen osv. Jeg slenger like godt ut en påstand: Det finnes ikke nok personer i Norge med de egenskapene en lærer bør ha til at alle elever kan få gode lærere. Dette mener jeg dessverre langt inni hjertet. Det er og vil alltid være lærere i systemet som ikke burde vært lærere. Men det er det også innenfor andre yrker.
En lærer må ha svært mange kvalifikasjoner, og det er det faktisk, etter min mening, litt for mange som ikke har. Selvsagt finnes det dyktige lærere i skolen. Mange gode lærere faktisk. Men de vokser likevel ikke på trær.
- En lærer må være god i faget
- En lærer må være glad i faget sitt
- En lærer må være glad i elevene
- En lærer må ha motivasjon for undervisning
- En lærer må være villig til å gå en ekstra mil med elevene sine
- En lærer må ha sosial kompetanse
- En lærer må være sjef i klasserommet
- En lærer må være en bra person
- En lærer må være en god pedagog
Jeg har stor tro på gode lærere. Jeg har stor tro på hva som er mulig å få til i klasserommet. Jeg syns læreryrket er et av de viktigste yrkene vi har, og jeg er stolt av å være lærer.
Og er du ikke en god pedagog, så kommer du faktisk langt med å elske faget, elske elevene og å elske undervisning. Disse tre tingene kan du ikke tvinges til. Du må ville det. Da er du en god nok lærer.
I tillegg burde det kanskje også fokuserast meir på at det trass alt er eleven sjølv som skal lære. Sjølv den flinkaste læraren i verda kan ikkje lære ein som ikkje vil! No er det sjølvsagt slik at ein god lærar kan/bør auke motivasjonen til elevane, men til sjuande og sist kan ikkje læraren tvinge kunnskapen inn i folk. Eg synes veldig monge har alt for lett til å berre "skulde på læraren".
SvarSlettSamstundes er det heilt klart at læraren bør ha skikkelig kunnskap i faget sitt, og han/ho bør vere engasjert og verkeleg interessert. Men det som alltid har irritert meg med skulen er at dei fleste, deriblant mange lærarar, ser ut til å tenkje på skulen først og framst som ein "remse med kunnskap alle må igjennom". Eg har f.eks. hatt lærarar som så å seie har sagt at dersom noko ikkje er eksplisitt nevnt i den siste trykte læreplanen, så er det ikkje relevant å ta det med i undervisinga. Kor blir det av synet at skulen er ein stad der ein skal lære for kunnskapen sin eigen skuld? Og så er det ein del lærarar som er veldig sta og har sin "metode" som må fylgjast til punkt og prikke, same kor dårlig og/eller lite variert den er.
I tillegg har du det at i dag skal alt målast i nytteverdi og økonomi; dersom eg personleg ikkje for bruk for eit fag i kvardagslivet mitt, bør eg heller ikkje gjere ein innsats på å lære meg det. Ein ting er at elevar på byggfag kanskje ikkje bør måtte lese så mykje Ibsen, men dersom du har valgt allmennfag, bør du vere forsiktig med å klage for mykje på at det er unødvendig med så mykje matte eller engelsk eller nynorsk eller... Meiner nå eg i alle fall..(spesielt tatt i betraktning av at dei som klagar mest ofte ikkje innehar kunnskapen dei skulle hatt FØR dei kom på Vgs.)
Nå er eg nok ikkje så fjern i frå faktiske forhold at eg trur det er noko særleg realistisk at ungdommen plutseleg skal få ein brennande hunger etter kunnskap og visdom, men det er lov å håpe at det skal bli betre enn det er i dag. Og då trur eg ikkje det nytter med kortsiktige og enkle tiltak. "Heile skulesystemet" må endrast, haldningar må endrast. Det nyttar ikkje å slenge på ekstra pensum i matte på Vgs. dersom elevane ikkje har lært det dei skulle ha lært i 8.klasse...
Ja, eg trur berre eg må stoppe nå, før det blir for langt og uoversiktleg... ;) Og det er vel rotete nok allereie...